Άσκηση και Αντιοξιδωτική Ικανότητα του Ουρικού Οξέος

ΣοφίαΤσαλουχίδου,ΑνατολήΠετρίδου,&ΒασίληςΜούγιος

ΤΕΦΑΑ,ΑριστοτέλειοΠανεπιστήμιοΘεσσαλονίκης

Περίληψη

Τις τελευταίες δεκαετίες το οξιδωτικό στρες αποτελεί συνηθισμένο θέμα συζήτησης και έρευνας στο χώρο της αθλητικής επιστήμης, καθώς η τακτική άσκηση φαίνεται να βελτιώνει το αντιοξιδωτικό σύστημα του οργανισμού ως προσαρμογή στο οξιδωτικό στρες. Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης είναι να εξετάσει την επίδραση της άσκησης στη συγκέντρωση ενός από τα κυριότερα αντιοξιδωτικά του αίματος, του ουρικού οξέος, που παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα να προκαλεί ουρική αρθρίτιδα σε υψηλές συγκεντρώσεις. Όπως φαίνεται από την πλειονότητα των σχετικών μελετών, η οξεία άσκηση αυξάνει τη συγκέντρωση του ουρικού οξέος λόγω αυξημένης διάσπασης του ATP, τελικό προϊόν της οποίας είναι το ουρικό οξύ. Η αύξηση του ουρικού οξέος μετά την άσκηση διαρκεί το πολύ μια ημέρα χωρίς να προκαλεί συνήθως υπερουριχαιμία (συ- γκέντρωση πάνω από το φυσιολογικό). Από τις λίγες έρευνες στις οποίες μελετήθηκε η προσαρμογή του ουρικού οξέος σε συστηματική μακρόχρονη άσκηση φαίνεται ότι οι προπονημένοι έχουν υψηλότερη συγκέ- ντρωση ουρικού οξέος σε κατάσταση ηρεμίας και μετά από άσκηση σε σύγκριση με μη αθλούμενους. Φαρμα- κευτικοί χειρισμοί (αλλοπουρινόλη) που μειώνουν το ουρικό οξύ σε παθολογικές καταστάσεις εμποδίζουν την αύξησή του με την άσκηση, ενώ είναι αμφίβολο αν υπάρχουν διατροφικοί χειρισμοί που να επηρεάζουν την ανταπόκριση του ουρικού οξέος στην άσκηση. Συμπερασματικά, η άσκηση μπορεί να αυξήσει τη συγκέ- ντρωση του ουρικού οξέος στο πλάσμα χωρίς να προκαλεί υπερουριχαιμία. Η αύξηση αυτή μπορεί να συμ- βάλλει στην αντιοξιδωτική ικανότητα του οργανισμού.

Λέξεις κλειδιά: ουρικό οξύ, πλάσμα.