Καρδιακή Συχνότητα και Πρόσληψη Οξυγόνου Ατόμων Μέσης Ηλικίας κατά την Εκτέλεση Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών

Αθηνά Πίτση, Ηλίας Σμήλιος, Σάββας Π. Τοκμακίδης, Βασίλειος Σερμπέζης, & Δημήτρης Γουλιμάρης

ΤΕΦΑΑ, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Περίληψη

Σκοπός της μελέτης είναι να προσδιορίσει τις μεταβολές στην καρδιακή συχνότητα και την πρόσληψη οξυ- γόνου που προκαλούν οι ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί σε άντρες και γυναίκες μέσης ηλικίας. Οκτώ άντρες (η- λικίας: 46.5 ± 4.4 χρ., VO2max: 38.3 ± 5.4 ml/kg/min, ΚΣmax: 183.4 ± 10.3 b/min) και οκτώ γυναίκες (ηλικίας: 45.1 ± 3.4 χρ., VO2max: 32.5 ± 4.7 ml/kg/min, ΚΣmax: 181 ± 7.3 b/min), με χορευτική εμπειρία πέντε ετών, εκτέλεσαν με τυχαία σειρά 24 παραδοσιακούς χορούς, αντιπροσωπευτικοί οκτώ περιοχών της Ελλάδος. Κατά τη διάρκεια κάθε χορού μετρήθηκε η καρδιακή συχνότητα (Polar Electro, Finland) και αμέσως μετά το τέλος του χορού η κατανά- λωση οξυγόνου (Oxycon Champion, Minjnhardt, Netherlands). Η ανάλυση των δεδομένων εμφάνισε μεγάλη δι- ακύμανση στην κατανάλωση οξυγόνου (10.6 ± 2.3 έως 26.1 ± 4.1 ml/kg/min) και στην καρδιακή συχνότητα (100.9 ± 12.1 έως 157.3 ± 14.6 b/min) μεταξύ των χορών χωρίς να παρατηρούνται σημαντικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Με βάση την κατανάλωση οξυγόνου και την καρδιακή συχνότητα οι Ελληνικοί παραδο- σιακοί χοροί ομαδοποιήθηκαν σε ήπιους (30-43% της VO2max και 55-63% της ΚΣmax, n=7) μέτριους (46-59% της VO2max και 64-69% της ΚΣmax, n=9) και έντονους (61-75% της VO2max και 74-86% της ΚΣmax, n=8). Κατά συνέπεια ορισμένοι Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί, εκτός από την ευχαρίστηση, την ψυχαγωγία και τη διαπαιδαγώγηση που προσφέρουν, επιδρούν και στο σύστημα μεταφοράς και κατανάλωσης οξυγόνου και μπορούν πιθανά να χρησιμοποιηθούν ως εναλλακτική μορφή αερόβιας άσκησης, αφού η ένταση με την οποία πραγματοποιούνται βρίσκεται μέσα στα προκαθορισμένα όρια μιας αερόβιας άσκησης.

Λέξεις κλειδιά: καρδιακή συχνότητα, κατανάλωση οξυγόνου, επιβάρυνση, ενεργειακή δαπάνη